DAG | Rüya/Gerçek/Hayal/İlişkiler

DAG	Ana Sayfa \|\| giriş

Rüya/Gerçek/Hayal/İlişkiler
6 Temmuz 2012 Cuma, 18:25

Gece,

galiba saat 02:00 falan. Emin değilim.

Gözlerim kapalı.

Açamıyorum. Ara sıra aralayabiliyorum biraz, ama o kadar.

Belki uykusuzluktan.
Belki böyle daha iyi diye.

Yatağımdayım.
Önümde telefonum var.
Hiç tanımadığım birisi ile konuşuyorum.

Daha çok monolog şeklinde. Karşımdaki insan ağır aksanlı ingilizcesiyle ara sıra kısa cevaplar veriyor ve bazen birkaç soru soruyor.

Telefonla konuşmaktan hoşlanmam.
Çene çalmak ise en nefret ettiğim şey.
Ama o şarkıdaki gibi sessizlik allerjim var herhalde. Çene çalmaktan çok iki insan arasındaki sessizlikten nefret ediyorum. Birisi karşıma geçince bu iki büyük güç çarpışıyor, eğiliyorum bükülüyorum, pes ediyorum, ve içimdeki "şaklaban" canavarı çıkıveriyor.

Eskiden, yıllar önce, beni iyi tanıyan bir arkadaşım vardı, "sen sıkıldın yine herhalde" derdi bu moda girince... Yıllar yıllar önceydi... Çok da güzeldi...

Konumuza dönelim.

Karşımdaki insanı gözümde canlandıramıyorum. Daha önceden görmedim ki, nasıl canlandırayım? Hayal gücüm yarı uykululuğumdan faydalanıp devreye giriyor. Kapalı gözlerimin önünde daha önceden bütün tanıdığım insanlardan bir kolaj. Akıcı. Şekil değiştirip duruyor.

Niye beni arama ihtiyacı hissetti gecenin köründe? İlk önce bunu bulalım. Hikayeler, soru yok, bir nokta dokunursa biliyorum anlatmaya başlayacak.

Ah, Belçika'ya gelenlerin ortak derdi. Yalnızlık, izolasyon, kötü hava, çaresizlik hissi, nerde yanlış yaptım ve kendimi burada buldum, ve depresyon depresyon depresyon. Sartre'nin cehennemine hoş geldiniz, sizi üçüncü koltuğa alalım.

Burada depresyon bulaşıcı hastalık muamelesi görüyor. Biraz bozuk gözükürseniz etrafınız bir anda boşalıveriyor. Aman bulaşmasın. Belki haklılardır, yani depresyona girmek için bu kadar çok (haklı) sebep varken kimi niye teselli ediyorsun?

...ama bu açıklama bizim gibi (akdeniz ve benzeri) kültürden gelen insanların pek de işine yarayacak bir bilgi değil. Yani bacağını köpek balığı kapmış bir sörfçüye "Köpek balıkları insan eti yemez aslında" demek gibi. Ah. Sağol. İçim rahatladı.

Bu insan gecenin (2si gibi galiba) çok tanımadığı bir insanı (beni) arayacak kadar yalnız hissettiyse kendini, biraz şaklabanlık, biraz konuşmak yapabileceğim en küçük şey. Benim de böyle hissettiğim oldu, kimseyi bulamadım fötr şapka aldım (çok işe yaradı).

Zor.

En azından bir tepki görebilseydim. Telefonda bir VUmetre falan olsaydı keşke. En azından konuştukça fiziksel bir tepki görürdüm. Ama yok. Karanlığa ve boşluğa konuşuyorum. Birisiyle konuştuğumu bana tek anımsatan şey seyrek ve kısa cevap cümleleri.

[Şundan Bundan] | Gönderen: obm | Yorumlar (0)

Yorum Ekleme
Adınız :
Web Sitenizin Adresi :	http://
Başlık :
e-posta Adresiniz :	(e-posta adresiniz gizli tutulacaktır)
Yorumunuz
*<Bot Koruması>* Lütfen yandaki sayıyının bir fazlasını giriniz

Yorumunuzun görünmesi için blog sitesinin sahibi tarafından onaylanması gerekmektedir. Eğer bu sunucu üzerinde herhangi bir hesabınız varsa, yorumunuzu girmeden önce giriş yapın; böylelikle hem yorumunuzun görülebilir olması için onaylanmayı beklemezsiniz, hem de isminizi, e-posta adresinizi girmekten kurtulursunuz.. :) CAPTCHA sistemi: Meezerk.com Copyright (C) 2004 Daniel Foster