Anneler ve Kızları
3 Mayıs 2007 Perşembe, 11:43
Ece henüz iki aylık filandı. Sık sık acıkıp ağlardı, ağladığı zaman da -doğal olarak- bir tek ben susturabiliyordum. (Kolik zamanı hariç. O ağlamaya hiçbir şey kar etmiyordu -hatırlamak bile istemiyorum!) Neyse, onun o bana muhtaç (görünen demeliyim çünkü karnını doyuracak herhangi birine muhtaçtı) hali bende mutluluk dolu bir "Beni çok seviyor." düşüncesi uyandırıyordu. "Hep çok sevecek." Sonra birden farkettim ki, o kadar da çok sevmeyecek! Sinir olacak, beğenmeyecek. Benim gibi olmak istemeyecek. Annesine benzemek isteyen bir kız görmedim hiç, hatta benzememeye çalışan bir sürü kız gördüm. (Bir de, 'kızlar istemezler ama annelerine benzerler; erkekler isterler ama annelerine benzemezler' anlamına gelen bir söz vardı, tam hatırlayamadım şimdi.) Doğa kanunu belki de. Ayrı bir şahsiyet, başka bir insan.. Ben işten gelince seviniyor ya, çok hoşuma gidiyor. (Benim geliş saatimde bahçeye iniyorlar annemle, beni görünce gülüyor ve bacaklarını sallamaya başlıyor, sevindiği anlaşılıyor.) Yeter işte, ne yapalım...
[Ece Böcee] | Gönderen: nergis | Yorumlar (1)
|
Yorumlar |
hmm... [-, 3 Mayıs 2007 Perşembe, 20:09]
Bu bir itiraf mı oluyor... ;)
|
|