1 Şubat 2012 Çarşamba, 17:06
Nazim Hikmet'in meshur siirinden alintidir efendim:
Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleÄŸinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediÄŸin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek ÅŸeyin
yaÅŸamak olduÄŸunu bildiÄŸin halde.
Simdi sabah sabah bunu okudum da aklima geldi: Kendimiz olmesek ama gencligimizi oldursek laboratuvarda o da sayiliyor mu acaba? (Insanlar icin filan yaptigim yok bu isi, tamamen ego meselesi ama olsun.)
[Genel/Geyik] [Sanat/Manat/Edebiyat] | Gönderen: tassadar | Yorumlar (0)
|