Bu bloÄŸun ilk yazısında yazar, "Ä°nsan neden blog yazar?" sorusunu pek derinlemesine olmayarak da olsa irdeleyerek "KardeÅŸim iÅŸim gücüm yok benim, burda acayip geyik çeviricem valla." mesajını satıraralarında okuyucularına iletmiÅŸti. Son zamanlardaki sessizliÄŸine bakılacak olursa ise yazarın, bu iÅŸsiz güçsüz halinin sona erdiÄŸine, acayip meÅŸgul olduÄŸuna kanaat getirilebilir.

    Halbuki yok öyle bir ÅŸey. Yani tamam adam oldum olası inekti ama iki dakikalık blog yazılarına zaman ayıramayacak kadar da deÄŸil. "Çok meÅŸgulüm, iki kuantum problemi daha çözüp dünyayı kurtarmam lazım." triplerini ancak kızlara asılırken kullanırdı (ki o zaman da iÅŸe yaramazdı zaten). Bu aralar biraz fazla yolculuk yaptı (toplam 3 ayda dünyanın etrafını dolanmaktan daha çok yol katetmiÅŸ olacak yakında) ama yine ayıp deÄŸil mi kardeÅŸim, insan arada bir iki satır karalar di mi? Yazık deÄŸil mi "Hani blog, hani yazı, hani hani; neredeee?.." diye aÄŸlaÅŸan o okuyuculara.

    Ãœzülmeyin efendim. Daha sık yazmaya çalışacağım artık. Sanırım.

   Çok deÄŸil bir iki yıl önce, benden birkaç yaÅŸ büyük (ve de kıtalararası hayatta birkaç yıl ileri) bir arkadaşım "Hani yolculuk deyince aklına otogarlar gelir ya insanın, o artık deÄŸiÅŸti, benim aklıma havaalanları geliyor" demiÅŸti de ben ukala diye terslemiÅŸtim. Efendim, hayat bu, tükürdüğünü yalatmakta üstüne yok. Artık ben de yolculuk deyince havaalanlarını düşünür oldum. Eve giderken 10000 km yolu otobüsle gelecek deÄŸilim heralde. Ama yine de bu 'uçaklaÅŸma' trendi canımı sıkıyor. Zengin düşmanı züğürt öğrenci triplerimden biri galiba bu da. (Aman ne züğürttük ya neyse.) Hani 70'lerin Türk filmlerinde Paris'e uçan sosyete kokonaları vardır ya, onlar gibi hissediyorum hala her uçaÄŸa binerken.

   Not: Åžimdi buna yorum olarak "Ay ÅŸekerim tabii bir de olayın çevre boyutu var, acayip karbondioksit salıyor o uçaklar..." demeyi düşüyorsanız demeyin, kesin baÅŸka biri daha vardır aynısını yazacak olan.