Bu bloğun ilk yazısında yazar, "İnsan neden blog yazar?" sorusunu pek derinlemesine olmayarak da olsa irdeleyerek "Kardeşim işim gücüm yok benim, burda acayip geyik çeviricem valla." mesajını satıraralarında okuyucularına iletmişti. Son zamanlardaki sessizliğine bakılacak olursa ise yazarın, bu işsiz güçsüz halinin sona erdiğine, acayip meşgul olduğuna kanaat getirilebilir.

    Halbuki yok öyle bir şey. Yani tamam adam oldum olası inekti ama iki dakikalık blog yazılarına zaman ayıramayacak kadar da değil. "Çok meşgulüm, iki kuantum problemi daha çözüp dünyayı kurtarmam lazım." triplerini ancak kızlara asılırken kullanırdı (ki o zaman da işe yaramazdı zaten). Bu aralar biraz fazla yolculuk yaptı (toplam 3 ayda dünyanın etrafını dolanmaktan daha çok yol katetmiş olacak yakında) ama yine ayıp değil mi kardeşim, insan arada bir iki satır karalar di mi? Yazık değil mi "Hani blog, hani yazı, hani hani; neredeee?.." diye ağlaşan o okuyuculara.

    Üzülmeyin efendim. Daha sık yazmaya çalışacağım artık. Sanırım.

   Çok değil bir iki yıl önce, benden birkaç yaş büyük (ve de kıtalararası hayatta birkaç yıl ileri) bir arkadaşım "Hani yolculuk deyince aklına otogarlar gelir ya insanın, o artık değişti, benim aklıma havaalanları geliyor" demişti de ben ukala diye terslemiştim. Efendim, hayat bu, tükürdüğünü yalatmakta üstüne yok. Artık ben de yolculuk deyince havaalanlarını düşünür oldum. Eve giderken 10000 km yolu otobüsle gelecek değilim heralde. Ama yine de bu 'uçaklaşma' trendi canımı sıkıyor. Zengin düşmanı züğürt öğrenci triplerimden biri galiba bu da. (Aman ne züğürttük ya neyse.) Hani 70'lerin Türk filmlerinde Paris'e uçan sosyete kokonaları vardır ya, onlar gibi hissediyorum hala her uçağa binerken.

   Not: Şimdi buna yorum olarak "Ay şekerim tabii bir de olayın çevre boyutu var, acayip karbondioksit salıyor o uçaklar..." demeyi düşüyorsanız demeyin, kesin başka biri daha vardır aynısını yazacak olan.