Kategori: Genel / Hayat-Memat

İlkin Bengü’den duymuştum şu “mimar fıkrasını”: Bir adamın eline para geçerse gece hayatıyla; çok para geçerse kumarla; çok çok para geçerse de mimarla yermiş. Haziranda Mois’ten bir mail aldım, bilimsel kısımları bir kenara bırakırsak, bölümün bütçesinde para artmış, onların da aklına hemen ben gelmişim 8). “Yıl sonuna kadar ne zaman, ne kadarlığına istersen gel!” dediler, oturup plan yaptım: Temmuzda CRYSTR2015 vardı, ağustosta tatil, dersler 14 Eylül’de başlıyordu… Hal böyle olunca, 3-12 Eylül’e ayarladım. 3’ü geçtiğimiz perşembe günüydü (evvelsi gün) – Çeşme’de Efelerle güzel bir tatil yaptıktan sonra 2’si sabahı ailecek Ankara’ya döndük, öğleden sonra İstanbul’a yola çıktım, ertesi akşam da Bilbao’ya vardım. Havaalanında uçağı beklerken müthiş güzel bir tesadüfle Carmen yanıma oturdu; uçağın çıkışında bizi Fikri karşıladı, güzel başladı yani ziyaretim.

Bir şehre insan nasıl veda eder? Parça parça. 2012’de Türkiye dönmeden önceki günlerimiz veda değildi, yıllardır oradaydık, insan ne kadar üzerine düşünse de tasavvur edemiyor ayrılığı – o günün dünden, önceki günden çok da farkı olmuyor. Türkiye’ye merhaba kısmı tamam, ama İspanya’dan ayrıldığınızı bir türlü kavrayamıyorsunuz.

Sonra zaman geçiyor. Özlem başlıyor, gerçek anlamıyla özlem… Türkiye’ye döndükten sonra 3-4 kere geldik Bilbao’ya, her gelişimizde (hele de bölümde) yaprak dökümü karşıladı bizi. Birlikte çalıştığımız arkadaşlar birer ikişer mezun oluyorlar, post-doc sözleşmelerinin sonuna gelip başka yerlere gidiyorlardı. Bu gelişimde bir Noelia vardı artık. Dahası, Mois de, Manu da şehir dışındalardı, Gotzon’la hasret giderdik.

İçimde sanki buraya bu son gelişimmiş gibi bir his, dolaştım Bilbao’yu bugün. Bugün vedalaşmaya başladım, bunu içten içe hissederek dolaştım. Dün üniversiteye giden otobüste öğrencilere bakıp düşündüm: “başka bir zaman başladı burada” diye. Kitabın sonunda elflerin arasında, elflerin diyarından Aman’a giden Frodo gibi hissettim – yalnız benim durumumda elfler gitmişlerdi bile. Bildiğim, defalarca geçmiş olduğum sokaklarda kaybolmayı başardım bugün.

Uzunca bir yürüyüşün ardından odama döndüm, aşağı indim, puromu içtim, odama döndüm, yatağa uzanıp kitabımı okumaya devam ettim (Cixin Li – The Three Body Problem). Kitabımı okurken önce Mois’den, ardından da Manu’dan mail geldi, onlar da dönmüşler şehre, yarın Getxo’da buluşacağız, hem belki Zuricalday’de Vera’nın elinden sıcak çikolata da içeriz!

“Şehirler düşer, şairler ayakta kalır.” – Tarık Turna
(geçen sene bu zamanlar, burası için bkz. geçen sene bu zamanlardaki girişim)

Barış da PSI-K’nın konferansı için yarından itibaren Donostia’da olacak; perşembe günü konferansın bitimiyle beraber o da Bilbao’ya geliyor, cuma-cumartesi birlikteyiz. Donostia’daki konferansta ondan başka Julen ile CRYSTR2015’de tanıştığım Yoyo ile Maiya da olacaklar ama büyük ihtimalle görüşemeyeceğiz.

Geçen sene yazın tek geldiğimde kaldığım Blas de Otero‘da kalıyorum bu sefer de – cuma günü üniversiteye giderken otobüs bir (1) Aralık 2009 günü “her şeyin başladığı”, 17 gün bana ev olmuş Unamuno’nun önünden geçti de “6 sene!” bir anda bütün güzelliğiyle geri geldi. Sonra Mois’in tavsiyesiyle o ilk akşam bir şeyler yemek için gittiğim barda “vejateryan” bir sandviç için ellerimle kollarımla çırpındığım İspanyolca bilmez halim geldi gözümün önüne. Sonra yıllar geçti.

Achtung Baby çıkalı handiyse 25 sene olacak (2015 – 1991 = 24), Q dergisi, 20. yılı şerefine bir güzellik yapıp, coverlatmıştı, ondan Depeche Mode’u dinliyorum ("So Cruel"), severim bu yorumu. U2’yu da severdim, eskiden, bu zamanlarda, Joshua Tree filan derken, artık bildiğiniz üzere Bono uçtu gitti.

Evde oturuyorum, başımda hala okulun yemek proje desteği sorunları var, cuma BAP’ta, Okyanus’un sağolsunlar n. kez düzeltip kargoyla ulaştırdığı faturayı işledik, yine bir sorunlar çıktı, dosyayı verdiler, yarın Strateji’ye gideceğim ikinci kez… sanıyorum eninde sonunda hallolacak ama ne zaman, onu bilemiyoruz. Uzun uzun yazacağım bir gün başından sonuna, hatta bu girişe yazayım niyetiyle başlamıştım ama şu anda dahi içimin sıkılmaları artmaya başladı (mide, reflü gibidir belki, yaşamadım, bilemiyorum çok şükür).

DreamWorks geçen seneydi sanırım, "Home" diye bir çizgi film yaptı, ondaki (Big Bang Theory’nin Sheldon’ının seslendirdiği) karakter gibi hissediyorum bu aralar, fena halde. (36. saniyeden itibaren).

Boris Vian mutlu biri miydi acaba? Bazen öyle olur, mutsuz insanlar mutlu görünürler ama mutsuz şeyler yazarlar. Sonuçta, olumsuz bir özelliğe sahip olan biri olumluymuşçasına davranabilir, Schopenhauer’e göre de zaten kötü olan şeyler (hastalık, açlık, mutsuzluk), aslında normalde olanın yokluğudur, eksikliğidir – zaten tam da o yüzden çoğu kez varlıklarında farkında olmayız bu iyi şeyler.

Ben pek mutlu olamıyorum bu aralar. Malesef. Konu yine yaz okulu: bir dolu zorlukla boğuştuktan sonra, en son ortaya çıkan bütçe açığımızı da Hacettepe sayesinde yemek üzerinden halletmiş idik. Hal böyle olunca yemek haricindeki diğer kalemleri eldeki kaynaktan karşıladık, son gün yemeğin faturasını kestirdim, Ankara’ya döndüm. Faturalar bürokrasiye takıldı, iki ayrı fatura kestirmiştik (yemek ile ders aralarındaki kahve+kuru pasta ikramları), tek fatura olacakmış. Rica minnet özür dileyerek, o faturaları iptal ettirip, okulun istediği şekilde tek, "terkifat"lı yeni bir fatura yazdırdık. Perşembe günü BAP’a teslim ettim, bu sefer kabul ettiler, bir de tutanak hazırladılar, cuma günü onu imzalatıp öğleye doğru geri verdim ve o gün öyle derin bir "oh…" çektim ki, okulun bütün yorgunluğu aktı gitti üzerimden. Ece’yle okulun havuzuna gittik, güzelce yüzdük, eğlendik. Çıktığımda BAP’tan cevapsız arama, açıklamalı mail, sorun var.

Tamamıyla bürokratik bir sorun çıktı: bütçe kalemin türünün nasıl yazıldığına bağlı olarak KDV’deki değişimin farklı olması, elimiz kolumuz bağlı, BAP’takiler de benim kadar üzgün farkına varamadıklarından işlemler o şekilde başlamış, yürümüş, onaylanmış, tam bir çıkmaz sokak. Ne yapacaklarını bilemiyorlardı, o akşam o ofisteki bizim projeyle ilgilenen herkesin yüzünden düşen bin parça, benim sıkıntılar misliyle geri gelmiş, bunaldım, daraldım. BAP’takiler de sağolsunlar, bu desteğin ivedilikle çıkması için canla başla çalışmışlardı ama işte çıkıyor bir yerlerden bir sorun. Tecrübesizlik (en başta yemek kalemi yerine konaklama kalemini göstermiş olsa idik, hiç ama hiçbir sorun olmayacaktı / ama o zaman yemeği tercih ettik çünkü konaklamaya ön ödemede bulunmuştum — daha böyle kaç tane "şöyle yerine böyle yapmış olsaydım…"lar var önümde dizili).

Sonuç: Yarın strateji birimi ile görüşüp onlara durumu anlatacağım, bir umut, bir çözüm için danışacağım. Cumadan beri bir karabulut, bir gamlı baykuş… Her şeyin hayırlısı diyelim, dileyelim.