Eki

Geçen gün Bengü ile Eki’yi konuşuyorduk, “küsüştük… o yüzden beni aramıyor” dedim, “seninle küsse küs, beni niye aramıyor ki?” dedi. Böyle yazınca merak uyandırıyor, farkındayım, kurguda olsa açıklama filan olur, bilirsiniz ama gerçek hayatta olmuyor öyle şeyler… özetle, evvelki yaz Ekilere ayıp ettim, hem de çok ayıp ettim (kendi payıma “çarşıdaki hesap eve uymadı”), düzeltemedim de. Belki Eki’nin haberi bile olmadı, belki öyle denk geldi falan filan… neyse, geçelim, kapatalım artık bu konuyu.

Bir keresinde bir arkadaşımla bir tartışma sonrası aramızda soğuk rüzgârlar esmeye başlamıştı (daha önce yine bu minvalde bahsetmiştim diye hatırlıyordum, baktım, bulamadım), ben de o zamanlar epey unutkanım, evdeyim, telefon çaldı, açtım, bu arkadaş, güzel güzel konuşmaya başladık – sonunda dayanamadı, hem teşekkür etti, hem de şaşırdığını söyledi benim bu yüce gönüllülüğüme… yüce gönüllülük ne gezer, basbayağı unutmuşum dargın olduğumuzu! Belki Eki’ye de böyle olmuştur, her neyse, işte geçen gün telefonuma bilmediğim bir numaradan mesaj geldi, pas geçtim, sonra “ben Eki” dedi, nasıl nasıl nasıl sevindim!

Eki ile 93 müydü, 94 müydü tanıştığımızda… o bana sahilde çarpıp “gif!” demiş, ben ona “jpeg!” diye karşılık vermiş, işte öyle, geek’lik üzerinden arkadaşlığımız başlamış. Ertesi sene (ertesi sene yazdıysam, bir önceki tarihin ’94 olması lazım geliyor), yazın sonu, Artur’un boş bir zamanıydı, iki-üç kişi kalmıştık, beni Bengü adında bir arkadaşıyla tanıştırdı, sonra acil bir işi çıktı, Ayvalık’a gitti, biz Bengü ile bir başımıza kaldık, konuştuk, konuştuk, konuştuk (yalan, ben konuştum, o dinledi; sonradan “dinledim zira benim konuşmama hiç fırsat vermedin…” de diyecekti!).

Aslen mimar olup da, geek’liğin çağrısına teslim olan, süper kafa insan… ya ben Eki’yi daha önceden yazmamış mıydım? Bir saniye… yazmışım ya işte beyav..

Bir sürü anımız vardır Eki’yle; bunların yarısında ben yerlerde sürünüyorumdur (hem literally, hem figüratif skeyting).