müzik, müzik, müzik… (ve onlarca bağlantı)

Bugün RHCP Anthony Kiedis’in 2002’de gerçekleşen Talking Heads’in Rock and Roll Hall of Fame’e kabul edilmelerinden önce yaptığı davet konuşmasını izledim. Konuşmasına o günün daha öncesinde yapılan Ramones’in takdimini gerçekleştiren Eddie Vedder’ı iğnemelerle başlıyor (ama hakikaten de Eddie, o da neydi öyle yahu! Biz seni hep Ramones’in 96’daki veda performansında pinhead olarak sahne alışınla hatırlayalım pls!). Bu videoya Tina Weymouth videolarını (çok güzel bir örnek olarak, bkz. Connecticut Women’s Hall of Fame – Tine Weymouth Tribute) izlerken ulaşmış idim. Kiedis, Talking Heads’den bahsederken, onların hayatında ne kadar önemli bir yere sahip olduğunu, 77’de onları ilk defa Psycho Killer ile dinlediğinde nasıl da çarpıldığından yola çıkıyor. “Smart kind of cool”. David Byrne de bunu diyordu zaten: “dans edilebilir entel bir müzik yapma hedefimiz vardı” mealinde. (Ayrıca, ortalara dönersek, Dee Dee kırgın, John her zamanki bönlüğünde, Marky hemen her zaman olduğu gibi ortalığı toplamaya çalışıyor; Just Heads çok uzun bir zamandır David Byrne’e küsler).

John Strummer, Jarmusch’un Mystery Train’inde Elvis kılığında çıkıyor.

Şarkıyı (Armagideon Time) hatırlamak için ararken aklıma Point Grosse Blank OST geldi (ki o da ne güzel filmdir!), baktım, orada bir sürü Clash olmasına rağmen bu yokmuş, olsun, buldum ya. Tank Girl filmini severim, (bonus olarak da daha henüz ünlü olmamış Naomi Watts bütün o güzelliğiyle kendisine hiçbir şekilde oturmayan bir filmde, bir rolde çıkar) açılış jeneriğinde de DEVO’nun “The Girl U Want”ının orijinaline 10 kat yeğ tuttuğum bir varyantı çalar (aletlerde DEVO ama vokalde Bulimia Banquet vokalisti Jula Bell (imiş). İşte -yine geçenlerde- bu versiyonu arıyordum, Spotify’ı sıradan geçirdim ama bulamadım. Ama onu bulamazken Robert Palmer’ın versiyonunu buldum ve dumur oldum. Alemlerin en karizma adamlarından (o kadar ki, $izoSuru 3: 80ler‘e dahi kapak olmuştur) Robert Palmer, alemlerin en abuk, anti-karizmatik gruplarından olan DEVO’nun (Whip it’i yazıp çekmiş bir gruptan bahsediyoruz) bu şarkısını yorumlamış, hem de ne yorum!..

Sadece başı dinletseniz ya NIN ya Ministry denecek kadar sert girmiş ağabeyimiz, inanamadım, bir daha, bir daha dinledim. Bu saygı/tribute işine yine kafamı erdiremedim.

Bu saygı duruşlarının en meşhuru herhalde Beatles’ın 65’te Elvis’i ziyaretidir. Prince var sonra (bahsetmiş miydim acaba evvelden — bir koşu gidip bakayım… baktım da geldim, bahsetmemişim, yaşasın!). Prince uzaktan saygı duyduğum bir artiz (formerly known as). Creepy’dir, mesela şöyledir:

elinde -çok afedersiniz- fallus’tan hallice gitarıyla, wiyonnkkkk nynnnk vauuu vauuu diye funky funy takılır (bu resmi alıntılayınca Psych’ın Gus’ının taklidini es geçmeyelim diyeceğim ama Prince’i var, Michael Jackson’ı var (hem de Shawn Tears for Fears’in Roland Orzabal’ı iken!). Ama aynı zamanda “Purple Rain”i, hele de “Nothing Compares 2 U”yu yazan kişidir, unutulur mu bunlar! (bugün bir de -yeni, iki gün önce, yayınlanmış- prova görüntüleri üzerine “Manic Monday” yorumunu (evet, onu da Prince yazmış, TIL) izledim)

İşte bu viyuvvv viyuvvv diye gitar çalan Prince, 2011 yılında diğer ağır ağabeylerle ve George Harrison’ın oğluyla birlikte George Harrison saygı şeysinde sahne alıyor. Başlarda öyle bir köşede, elinde gitarı, kimsenin umurunda değil, kendi halinde takılıyor, sonra sonra… ama sonra… imzası da dahil olmak üzere, her şeyini atıyor, damgasını basıyor. Eğildiğinde düşmesin diye destek alması detayı muhteşem (yine de bir James Brown’ın “Please Please Please” performansı(!) değil ama olsun (ve evet, Blues Brothers 2000, end credits). İşte Prince’in o George Harrison tribute performansını ağzım açık izledim, günlerce, haftalarca ondan bahsettim, Levent başta olmak üzere pek çok arkadaşın kafasını şişirdim, pişman değilim (bağlantıyı bir daha veriyorum, sonuna kadar seyretmeyen bizden değil! — şimdi bağlantıyı alırken, bu da Rock and Roll Hall of Fame induction’ı imiş, onu fark ettim iyi mi! (ve aklıma gelmişken yazayım, içimde kalmasın, cânım Regina Spektor ve While my guitar gently weeps yorumu…)).

Prince gitarı hakikaten de ağlatırken…

Saygı işi, yorumlama ciddi, uğraş isteyen işler, yoksa ben de bilirim geçen gün malesef (sic!) denk geldiğim Greta Van Fleet zibidileri gibi kişiliksizce Led Zeppelin taklidi yapmasını (bilirim de yapamam 8P).

Laf lafı açıyor, bağlantılar peşi sıra geliyor. Saat 2 buçuğu olmuş sabahın, bana müsade, size rastgelsin. Hem ne demiş John Lennon “sizce Ringo bu dünyadaki en iyi baterist mi?” diye sorulduğunda (“Ringo bu gruptaki en iyi baterist bile değil!..”) 8)

…gittim de geldim, bir şey daha diyecektim, unuttum: Talking Heads işte Rock and Roll Hall of Fame’e kabul edilirken sahneye CBGB’nin efsane sahibi Hilly Kristal’ı da davet ettiler. Ayrıca: ilk sahneyi orada almaları doğal ama ilk performanslarını Ramones’in açılış grubu olarak almalarına ne diyorsunuz? Yaaaaa…. dünya küçük (enter Disneyland – It’s a small world)

[Eki seyretmiş midir acaba CBGB’nin filmini? Eki bunları okuyor mudur acaba? Peki diyelim ki okuyorsa, Sound City‘yi de izlemiş midir acep?]