tekrar et, bugün günlerden cuma…
Dışarıda yağmur yağıyor, hava soğuk, karanlık. Ama kim düşündüyse ellerine sağlık, Google’ın “Türkan Saylan” Doodle’ı ile güne başlamak bütün bunları unutturup, yüzüme bir tebessüm kondurdu. Bugün Türkiye’de Google’ı kullanmak istediğinizde, arama formu, Türkan Saylan’ın 81. doğum günü vesilesiyle aşağıdaki resimle çıkıyor:
Bu vesileyle Vanessa Winship’i de Sweet Nothings‘iyle analım (ilgili girişin ikinci kısmı)…
1993’te Spin Doctors Two Princes’ı; 1995’te Alanis Morissette Jagged Little Pill‘i, No Doubt Tragic Kingdom’ı çıkardı; 1997’de Sixpence None the Richer Kiss Me‘yi. Haydi izleyelim o halde bir, eski günlerin anısına (sonrasıyla alakalı, izleyin o yüzden), siz izleyin, sonra tekrar görüşürüz:
Okumaya devam et “I gotta learn how to live as somebody’s yesterday…”
İnsanların kış uykusuna yatmaları gerektiğini düşünüyorum. Doğaya toparlanacak zaman verilmeli, hem soğukta dışarı çıkmak zorunda da kalmayız.
Bir zamanlar bir trene binmiştik, hava sıcaktı, havalandırma yoktu, çok sıcak basmıştı — az evvel, hazır İspanyolca şarkılar dinlerken, o trende sıcaktan kendimden geçtiğimi, belki de hâlâ o trende olduğumu düşündüm. Güneş Tecelli Ediyor‘daki gibi biraz da belki. Güneş Tecelli Ediyor’u göndermemişim hiç daha önce, Google bilemedi, o zaman al sana Google…
Buralara genelde fizikle ilgili bir şeyler yazmayı pek tercih etmiyorum ama bugün güzel bir şeyler oldu, fizikle de ucundan ilgili. Aşağıdaki resim 2013 yılının sonundan, 20 Aralık 2013, 19. Yoğun Madde Fiziği Ankara Toplantısı‘ndan.
Fotoğrafta yanımdaki sevgili Gözde – Gözde ile bir aksilik olmaz ise yarın öğlen buluşuyoruz, sonrasında doktorası için TUDelft’e gidiyor!.. 8) Hemen önümüzde Özge, Gökhan, Merve ve sevgili Selma (uzak düştük Selma ile de… hayat!..) arka planda Nizami Hoca yeni geliyor, çaprazda, kendisine yer bakan da Berke olsa gerek (Berke ile Fatih’le de çoktandır haberleşemedik, yarın ilk iş bir mesaj atayım)…
O sene sağolsunlar, beni de konuşmacı olarak davet etmişlerdi de ne kadar mutlu olmuştum. Bu toplantı benim için bir dönüşüme de vesile olmuştu — YMF19’a kadar, katıldığım her konferans bir yükümlülük, sıkıcı bir gereklilik idi, kısacası şu sevimsiz anlamıyla “iş” idi. YMF19’a geldiğimde bir anda bir dolu sevdiğim, ama uzaktan ama yakından tanıdığım bir sürü güzel insanla, çoktandır görüşemediğimiz bir dolu arkadaşla çevrili bulmuştum kendimi. O zamana dek konferansları birbirleriyle nice aradan sonra bir araya gelme vesilesi haline getiren hocaları kıskanırken, fark etmiştim ki, artık ben de onlardan biri olmuştum.
YMF dönüşümlü olarak 5 üniversiteden birinde düzenleniyor: ODTÜ-Bilkent-Hacettepe-Gazi-Ankara. Ben konuşumamı Bilkent’te yapmıştım, ertesi sene Nadire Hacettepe’de sundu çalışmalarını, o esnada yavaştan Hacettepe’li oluyordum ben de…
Neyse, evvelsi gün kötü bir gündü — saydım, akademik hayatım boyunca (2000+), ortamım nedeniye düzenli olarak maruz kaldığım / bu durumdan kaçamadığım gerçek anlamda tatsız 3 (yazıyla: üç) insana rasgelmişim (dün üçüncüsüne tosladım, moralim epey bozuktu). Sonrasında düşününce, ne kadar da şanslı olduğumu fark ettim. Bazılarımızın hesabına her gün bu tür insanlardan 3’er tane daha yazılıyor…
Zaten diyeceğim o değildi… Geçen sene sağolsunlar, YMF’nin düzenleyicileri arasına beni de kattılar, bugün bu seneki YMF için toplandık, bir sürü güzel insan arasında kaldım, öyle mutlu oldum ki! Üyelerin pek çoğunu zaten tanıyordum, yeni tanıştıklarım da çok iyi insanlardı, bütün pillerimi şarj ettim.
Yazının başından beri Polyanna’ya taş çıkarırcasına yazdığımın farkındayım ama öyle işte. 8)
Evvelki çarşamba (28/9/2016) sabahtan Georgina’yı havaalanından uğurladım (yaaa! inanılmaz ama gerçek! Georgina nihayet bizi burada da ziyarete gelebildi — cuma öğlen geldi, bir güzel 5 gün geçirdik ailecek), dönüşte hastanede ufak bir işim çıktı, sonra Kızılay’a dönmek için metro durağına vardım, beklerken sinevizyonda beni şu görüntüler karşıladı:
…daha da diyecek bir şey bulamadım, suskunluğum belki de ondandır. (Buraya ne yazsak oluyor mu? Desu Nōto? )
