tekrar et, bugün günlerden cuma…
Bugün bir arkadaş yeni seyretmeye başlamış da, laf açıldı, ben de bir kez daha ne kadar özlediğimi fark ettim. “Faye’e,” dedim, “bir zamanlar kalbimi kaptırmış idim..”
Ardından ekledim : “Hâlâ da bir parçası onda durur..”
Resmin kaynağı : meganime
Ayrıca bkz. maziden eski bir blog girdisi: all we are is dust in the wind… [24 Eylül 2006 Pazar, 05:50]
Güzel filmler göreceğiz çocuklar!.. Låt den rätte komma in (ya da anlayacağımız adıyla Let the right one in) ne kadar da güzel bir filmdi öyle, tadı damağımızda kaldı. Gerçi bu da El Orfanato gibi, korku vesaire bekliyorsunuz (Nejat Uygur gibi söylersek Vimpir filmi), olan sulu gözlerinize oluyor. Tebrik ediyorum emeği geçen herkesi, sizlere de tavsiye ediyorum. Amerikalılar hemen -üstlerine vazife ya- bunu da “adapte” edeceklermiş (toplumca dislektik olduklarından, altyazıları okuyamıyorlar garipler), onlar etmeden evvel bir an önce bulun izleyin derim ben.
First, a sheep is not a creature of the air..
and then: Bugün günlerden Cuma değil. (tekrar et.)
ya da bu kadeh senin şerefine Bruce Springsteen..
Burada saat 01:09. Hanımlar uyuyorlar, benim biraz yapılacak işim vardı, o yüzden Patron’u aldım otomatiğe, ben işimi yaparken o bana eşlik etti, tam da tıpkı High Fidelity’nin film versiyonunda yaptığı gibi, öyle arka planda ve son derece harbi bir şekilde..
|
Rob: I want more, I wanna see the others on the big top-five. I want to see Penny and Charlie and Sarah, all of them. You know? Just see ’em and talk to ’em. You know, like a Bruce Springsteen song.
Bruce Springsteen: You call, you ask them how they are and see if they’ve forgiven you. Rob: Yeah, and then I feel good. And they feel good. Bruce Springsteen: They’d feel good, maybe. But you feel better. Rob: I’d feel clean and calm. Bruce Springsteen: That’s what you’re looking for, you know, get ready to start again. It’d be good for you. Rob: Great, even. Bruce Springsteen: Give that big final good luck and goodbye to your all time top-five and just move on down the road. Rob: Good luck, Goodbye. Thanks, Boss. Yahu, bir de ne çok severim ben Eki’yi! Az evvel last.fm profiline baktım da, bugün son olarak Fleetwod Mac’ten Dreams’i dinlemiş akşamın sekizinde, o da ne güzel şarkıdır, geç bulduğum, çabuk bağlandığım (Japonya’dan dönerken uçağın müzik arşivinde bulmuş ve anında da vurulmuş idim). High Fidelity deyince Eki ile Sui banko zaten oğlan tarafında. Kız tarafını saymayalım şimdi, eski listeler eski listelerde kalsınlar. 8P) |
Neyse, Patron diyorduk, bir bakın hele.. üç şarkı üç kanser.
|
I come from down in the valley
where mister when you’re young They bring you up to do like your daddy done Me and Mary we met in high school when she was just seventeen We’d ride out of that valley down to where the fields were green We’d go down to the river Then I got Mary pregnant That night we went down to the river I got a job working construction for the Johnstown Company But I remember us riding in my brother’s car The River |
Ardından dan dan:
|
Now I been lookin’ for a job but it’s hard to find
Down here it’s just winners and losers and don’t get caught on the wrong side of that line Well I’m tired of comin’ out on the losin’ end So honey last night I met this guy and I’m gonna do a little favor for him Well I guess everything dies baby that’s a fact But maybe everything that dies someday comes back Put your hair up nice and set up pretty and meet me tonight in Atlantic City Atlantic City |
|
You and me we were the pretenders
We let it all slip away In the end what you don’t surrender Well the world just strips away Human Touch |
Bruce Springsteen, tabii ki Gürer-san’ın da kulaklarını çınlattırır (bunu yazınca jabber’ı açtım bakayım bulurum belki diye, saat burada 1.20, palpa yok orada / burası sami yen buradan çıkış yok!).
Artık birazdan yatarım, o yüzden dinleyeceğimden değil ama aynı tonlamada olduklarından anmadan geçemeyeceğim Muriel (Tom W) ve The Best of Everything (Tom P and the namussuzlar)
|
Muriel since you left town the clubs closed down
and there’s one more burned out lamppost down on the main street down where we used to stroll and Muriel i still hit all the same old haunts and you follow me wherever i go and Muriel i see you on a saturday night in a penny arcade with your hair tied back and the diamond twinkle in your eye is the only wedding ring i’ll buy you Muriel Muriel |
geç oldu, yatmak gerek. herkesin yatacak bir yatağı var mı? herkesin görecek rüyası kaldı mı?..
[Eskişehirli bir tüccar vardı. Var mıydı?]
(AA) evet sayın okurlar, sevgili seyirciler, hiç olmayacak denen şey oldu ve bu satırların naçizane yazarı, dün itibarıyla yıllara uzanan Stalker izleme serüvenine son noktayı koydu!
Ne demişiz bakalım en son Stalker’dan bahsettiğimizde:
|
Beri yandan senelerdir gözümü korkutan, o yüzden arşivde öylece durmakta olan Tarkovsky’nin Stalker’ını, Barış’ın methedip durduğu S.T.A.L.K.E.R. – The Shadow of the Chernobyl’i oynadıktan sonra bu sefer hakikaten izlemeye karar verdim (Löker’e duyurulur! ((Löker’e duyurulur zira, o da bir türlü Stalker’ı izleyememekten muzdaripti de, bir gün bir araya gelip birbirimize destek olarak bitirmeye sözleşmiştik, buluştuğumuzda ise Stalker’ı değil de Kar-Wai Wong filmleri izlemiştik)) 8) Geçen gün Bengü’yle oturduk ekranın karşısına, Stalker’ı seyretmeye, dürüstçe bu filmle ilgili ne kadar heyecanlı olduğumu belirttim kendisine, hatta “senin en sıkıcı bulduğun yönetmenin kendi filminde bir karakteri sıkmak/baymak olarak kullandığı filmdir bu” dedim, Bengü, Nuri Bilge Ceylan’dan hiç haz etmez ve dahi filmlerini kendince daha doğru bulduğu adlarla sıralar: Kasaba Sıkıntısı, Mayıs Sıkıntısı ve Uzak Sıkıntısı… Filmi koyduk, 5 dakika geçmedi, Bengü uyuyakaldı, sanırım başka bir bahara…
|
Bu alıntıladığım girişten bir hafta sonra Strugatsky’lerin Roadside Picnic’ini bitirimişim ama filme yeniden başlamam için buraya gelmem gerekti. Bir şekilde, parça pinçik yarısına ulaşmıştım ki, Bengü ile Ece güneş gibi doğdular Delft’e, Stalker mtalker kalmadı, uçtu gitti aklımdan.
Artık havaların erken kararmasından mıdır, nedir, neredeyse günü gününe bir yıl sonrasında, Stalker yine beni çağırdı, bu sefer tamamladım. Film güzel ama hikayesi daha güzeldi (ve çok farklı, tıpkı Solyaris’de olduğu gibi, ama Solyaris’in filmi benim hassas bünyeme daha bir uygun gelmiş idi). Bunda amca çok entel takılmış.
Ben daha küçü-küçücükken (18-19) çok sevdiğim bir dergi vardıi “-yine- Hişt!” adında, onun kapağında görmüştüm ilk olarak şu alıntıyı:
|
Mikroskobu cop gibi kullanıyoruz.
– Tarkovsky |
Bu kadar basit ve net ve keskin bir saptama beni benden almıştı. Yok, o sözler bunda değilmiş, son filmi “Fedakarlık”ta imiş, hatta alıntılamak gerekirse (in ingriş ver eveylıbl):
|
Man has constantly violated nature. The result is a civilisation built on force, fear, dependence. All our technical progress has only provided us with a comfort, a sort of standard. And instruments of violence to keep power. We use the microscope like a cudgel. As soon as we make a scientific breakthrough we put it to use in the service of evil. And as for our standard, a wise man said that sin is that which is unnecessary. If that is so, then our entire civilisation is built on sin from beginning to end. We have acquired a dreadful disharmony, an imbalance between our material and our spiritual development…Our culture is defective.
|
Ben de hep söyler dururum, elimde olsa teknolojik ilerlemeyi durdururum, teknolojik açıdan daha ileride olmamız kesinlikle daha mutlu olduğumuz anlamına gelmiyor. Bilakis, dünyanın içine ettik, literally yaşanmaz bir yer yaptık (what have they done to the earth, baby? what have they done to our fair sister? Ravaged and plundered and ripped her and bit her. Stuck her with knives in the side of the dawn and tied her with fences and dragged her down (I hear a very gentle sound)). Bir de şu hep söylenegelen klişe ama zannımca doğru bıybıy var: Eskiden 10 dökümanı yazmak 10 saat alıyordu, şimdi bilgisayarların yardımıyla 1 saat. Ama bu demek olmuyor ki 9 saat boş oturup, dinlenebiliyorum.. (bıybıybıy).
İlginç olan, amca ile (Tarkovsky) damardan görüşlerimiz örtüşüyor ama bu beni pek rahatlatmıyor ne yazık ki. Stalker’da iki kere net bir şekilde oldu bu. Birincisi :
– Ahanda, ömrüne yüz yıl daha eklendi! Ne mutlu sana!
– Evet ama neden sonsuz yaşam değil Ölümsüz Yahudi‘ninki gibi..
ama birebir için bkz:
|
A man writes because he’s tormented, because he doubts. He needs to constantly prove to himself and the others that he’s worth something. And if I know for sure that I’m a genius? Why write then? What the hell for?
|
ve dahi:
|
Salinger’dan (Seymour: An Introduction) tavsiye ile aldığım R.H. Blyth’in yazılarından derlenen Games Zen masters play rezaletinden sonra Razor’s Edge hala patlak vermedi, bakalım. Zen’ci insanlarda ve aşmış entellektüel insanlarda (bu insanlara hemen örnek olarak Roland Barthes’ı verebilirim) pek de tahammül edemediğim bir kusur çok konuşmak ve yazmak… Satoriye ulaşmış bir insan NEDEN diğerlerini de ulaştıracağım diye çırpınır durur ki? Her konuda engince, bütün entellektüelliğiyle, her açıdan yazmayı başarmış Roland Barthes’a tercih edeceğim yegane kişi her konuda engince, bütün entellektüelliğiyle, her açıdan düşünen ve yazmamayı başarabilmiş bir Roland Barthes olurdu şüphesiz. İnsanlardaki bu “bilgiyi paylaşma, coşma koşma lalala” isteğine asla anlam veremedim. İdeal düşünürüm hayatının %60’ına kadar konuşup yazmış, ardından aydınlanmış ve kalan %40’ını da sessiz bir şekilde geçirmiş bir kişi olacaktır nitekim, duyurulur (erkeklerde askerlik ile ilişiği olmaması, bayanlarda Q-klavye kullanımı ayrıca aranan nitelikler arasındadır).
|
Bir de karakterler itibarıyla Butor’un Boşluk‘unu, Boşluk deyince de Albert Camus’nün Düşüş’ünü hatırladım – daha doğrusu hatırlayamadım, üzüldüm. Bu aralar Kara Kitap’ı yeniden okuyorum ama ilk defa mı okuyorum yoksa, onu da çıkaramıyorum, bunu da şuradan hatırladım, Borges’in ve Celal Salik’in yolları çatallanan bahçelerinden derlenen gül destelerinden (ahanda kelime oyunu). Neyse, uzun uzun yazarım elbet Kara Kitap hakkında da. (Dayanamadım devam edeceğim : Sorsanız, “Düşüş’tür, Camus’nün en sevdiğim kitabı” derim, Veba ile Yabancı’yı okumuşluğum var onun yanı sıra. Ama yıllar aldı götürdü okuduklarımı, bir tek sıralamam kaldı yadigar. İyi bir şey aslında, mesela tam da bu yüzden yine okuyabilir Karamazov Biraderler‘i, The Sea, the Sea‘yi ve daha pek çok güzel şeyi. Ama yine de Dönüşüm dün gibi mesela…)
&id=01.jpg&gal=140&pg=0&count=0&){kind=link}