ve uzatmadan hemen konuya girmek gerekirse, evet doğruymuş, geldim bizzat gördüm:
Japonya’dan merhabalar!
Ay: Temmuz 2008
Çağlar ve bütün dünya için.
that joke ain’t funny anymore or let me tell you how I feel
(right here, right now..)
|
You and me we were the pretenders
We let it all slip away In the end what you don’t surrender Well the world just strips away Girl, ain’t no kindness in the face of strangers I ain’t lookin’ for praise or pity Ain’t no mercy on the streets of this town Tell me, in a world without pity Oh girl that feeling of safety you prize So you’ve been broken and you’ve been hurt You might need somethin’ to hold on to Baby, in a world without pity Boss, Human Touch |
…Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık / Sevgiyeydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı / Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun ötmüştü… (CS,Aşk)
sonra Ghost in the Machine‘i koydum, Spirits in the Material World başladı, Every little thing she does is magic geldi arkasından haliyle, hala iyiyim, hala güzelim, sonra Invisible Sun aklıma patronun Human Touch‘ı getirdi, onun peşine The River‘ını taktım, gözlerim sulandı her seferinde olduğu gibi. Tom Waits, Muriel‘le bir detour yaptık (…And the diamond twinkle in your eye / is the only wedding ring I’ll buy you…). Sonra yine döndük köyümüze, Hungry Heart koydu bebeği bu sefer (Got a wife and kids in Baltimore Jack / I went out for a ride and I never went back / Like a river that dont know where its flowing / I took a wrong turn and I just kept going…) ondan sonra bir Atlantic City hatırlıyorum hayal meyal (TW – Frank’s wild years‘ı düşünemedim bile (never could stand that dog…)).
Durduk yere kanserojen yaptık. Oralarda bir yerlerde, en son G. ile onun bir şekilde Nathji’nin dansını seyretmesini bekliyorduk halbuki, ki o da çok hüzünlü geliyor son iki/üç gündür. Lokal bir tanrının böylesine mütevaziliği ama sonra yazacağım onun hakkında da. G. bir taraftan beklentilerini yükseltirken, ben de güzelce kod yazıyordum.
Sonra bunlar oldu, bunlar çaldı.
Not: Bu giriş yukarıda bitti. Ama arka plandaki bu Lale Müldür halen devam ediyor..
|
Sen yolun aydınlık tarafından
gideceksin Ben gölge Sen Van Morrison dinleyeceksin Sen Madrid’e gitmek isteyeceksin Sen ağaçları budayacaksın sen yağmur yağınca içeri Sen yelpaze gibi açılan yaprakları Sen köpekleri şımartacaksın ( Ben bir jet uçağında gideceğim Sen Ferrari’li beyefendi olacaksın Sen bir ardıç kuşu olacaksın ( Ben bir jet uçağında gideceğim Yaşadığım hiçbir şey önemli olmayacak ben aşkı mineraller, bitkiler sen Kanun eşliğinde vizyoner sarı & zamansız sen “kaderini uzayda ara” Lale Müldür, Sarı ve Zamansız Balad |
GLEBS forever.
Şimdi normal bir insan olsam, “anlayanlar anladı” der, bu noktada (hatta bu noktaya gelmeden) bu girişi bitirirdim. Ama uzun yıllardır birlikte yaşıyor olageldiğimden olsa gerek, biliyorum ki, yaklaşık iki hafta sonra bu girişi görüp, “ben FRIENDS sevmem ki, niye bunu koymuşum buraya?” diye soracağım kendime. O yüzden senin için geliyor Sururi Efendi (Wherever you are, tonight, I’m wishing you the best of everything you lucky you (ha ha charade you are)):
–buraya teker teker 5 SMS’i de geçirmiştim ki, sonra utandım, bir de nazar değer diye korktum, ne mutlu bana–
Geçen bölümün özeti: Kendi halinde küçük bir düzyazar olan E.S.(++) bir grup sevilesi tikinin (~Friends izleyicisi) tacizine maruz kalır, pek de mutlu olur ayayay. O bunu fark ettiğinde vakit geçtir o yüzden oturur bu girişi döşenir. Utanmadan da ekler: en çok da G.’nin mesajına sevindim (o-la-la, vous le vous danser avec moi?)
Hakikaten iyi ki varsınız, birden siz gelseniz aklıma, bir gelincik açar ansızın, bir kuş gelir yüreğimin ta ucuna konar, bir gelincik, sinsi sinsi kanar (sonlara doğru Bedri Rahmi Voltranoğlu).
Böyle. 
Filmler
Futurama – The Beast with a Billion Backs
Half Nelson
Definitely, Maybe
Futurama kötüydü, Brittany Murphy güzeldi, 1977’liymiş. Tek espri Bender’ın çocuğu idi.
Half Nelson iyiydi, Ryan Gosling‘i beğendik (Bengü daha çok beğendi), Lars and The Real Girl’de de iyiydi, hele şu bir şey söyleyince/sorunca cevap vermek yerine önce yere bakıp sonra yine size bakması yok mu (var). İyi adam, hakikaten sıkılgan ama bir yandan da rahat. Half Nelson, kurt kapanının bir varyantı imiş güreşte. Kurt kapanı Full Nelson oluyormuş, anlayınız işte. Bora seyretse sever sanırım bu filmi, ben Ryan Gosling’i de Bora’ya benzetiyorum zaten. Ryan Gosling 1980’li imiş. Film sömürü yapmadan anlatıyordu anlatmak istediği şeyi. Hep derim, karakter kendine acımıyorsa, ağlak muhabbet açmıyorsa, ben niye üzüleyim, birlikte takılırız pekala..
Two Guys, a Girl (and a Pizza Place) dizisi rastladığımda seyrettiğim ama öyle pek de takılmadığım bir dizi idi (yanlış hatırlamıyorsam Patron severdi), zaten sonra(?) Friends çıkınca EkinMekin Bey de şiftırmıştır herhalde (işkembeden sallıyorum). Oradaki kızı severim (Traylor Howard imiş adı), şimdi Monk’da oynuyor, bir de benzer bağlamda Numb3rs’ın ilk sezonlarındaki profiler’ı da sevmiştik biz (Sabrina Lloyd imiş, ona da baktık şimdi).
Şimdi Elizabethtown ile How I Met Your Mother‘ı alınız, birleştiriniz. Ana karakteri two guys a girl and bilmemne bilmemne’den Ryan Reynolds‘a oynatınız, bir de aşırı derecede gereksiz biçimde bunun kızı rolünü de Little Miss Sunshine’daki kızı ile No Reservations’daki kızı (Ratotuille’ün gazıyla seyretmiş idik) oynayan rahatsız edici bilmemkime veriniz. My Summer With Des‘te hastası olduğumuz ve o ünlendikçe şiddeti azalsa da hala daha sevdiğimiz Rachel Weisz’ı, Scrubs’tan bayılageldiğimiz, 40 year old virgin’le hasret giderdiğimiz Elizabeth Banks‘i ve yeni tanıyıp, haydi onu da sevdik diyelim, Isla Fisher‘ı da adaylar olarak oynatalım.
Şimdi, film, HIMYM diye bir dizi olmasa imiş, zannetmem ki yine çekilirdi, sonuçta evet, arak. Ama batmıyor, çünkü öyle devrimsel nitelikte yeni bir şey getirmiyor. Yani Matrix de Ghost in the Shell ya da Blade Runner olmasa belki çekilemezdi ve bu önemli bir şey çünkü oradaki düşünceleri yeni bir şey gibi pazarlıyor. Filmimiz ise kendi halinde, hayli eli yüzü düzgün, size de acaba bu mudur, bu mudur şeklinde sorular sorduran ve birkaç kere de ters köşeye yatıran bir film idi, teşekkür ediyoruz kendisine. Müzikler beklentilerin altında kaldı, filmi keşke Cameron Crowe yönetse idi şeklindeki düşüncemi yönelttim kendime. Bengü de süper bir saptama ile Ryan Reynolds’ın ne kadar da Will Ferrel’imsi olduğunu işaret etti, yerine de Ryan Gosling’i oynatsalardı keşke dileğini paylaştı sonra da, katıldım.
Bu giriş çok uzadı, tanıtım mahiyetli bir şey olmuş olsun bu, sonradan belki ana konuya da gireriz. Bu arada siz de filmi izleyin, tavsiye ederim, beklentinizi normal tutun ve HIMYM holiganlığı yapmayınız pls.. Ve evet, film hakikaten Almost Famous ile Elizabethtown tadı taşıyor ki, Cameron Crowe çekseydi daha da iyi olacaktı (böyle de güzel, yanlış anlaşılmayayım).
Tezer Özlü – Yaşamın Ucuna Yolculuk
Tarkovsky – Solyaris
Iris Murdoch – Black Prince
Iris Murdoch – The Sea, the Sea
Jim Jarmusch – Broken Flowers
BD as ES, DG – İlgili Haytnet Muhabbetleri
Hamiş: Kevin Kline’ı iki saat tanıyamadım. Yani tanıdığım biri, görüyorum ama kim, çıkartamıyorum bir türlü… Herhalde Bill Murray in Wes Anderson oynadığı için. Ama yaşlılık yakışmış, rol yakışmış.