Temmuz 2006 – Karalamalar / Emre Sururi

Rica: Haruki Murakami – Hard Boiled Wonderland

Hard boiled wonderland and the end of the world Bu blogları okuyan ve aynı zamanda p2p program da calıştıran arkadaşlardan rica etsem, benim için Haruki Murakami’nin Hard Boiled Wonderland’ini indirip, xxx e-posta adresime gönderebilirler mi acaba?

Bu giriş, dosya elime geçinceye ya da ben ümidimi kesinceye kadar burada kalacak. Yani bu mesajı okuyorsanız, hala gönderebilirsiniz. Ilgili kitap burada yayınlanmadığından, herhalde telif olayını da çiğniyor olmayız.

Sonradan Ekleme: Az evvel, merak ettim, Bilkent’in kütüphanesinden kitabı tarattığımda mevcut olduğunu gördüm. Bizim kütüphaneye gidip, ODTÜ-Bilkent Kütüphaneleri arasındaki protokolden faydalanmak için belge çıkartırken, Kütüphane Başkanı Prof. Dr. Bülent Karasözen’den de haklı olarak biraz fırça yedim (kitabı istettiğim takdirde seve seve bizim kütüphaneye de aldırabileceklerini belirtti), okulumu seviyorum, I Love ODTU very much çünkü onlar very nice.. 8P

Sonradan Eklemeden sonraki ekleme: Dün, Bilkent Kütüphanesi’ne gidip, Murakami’nin Hard-boiled Wonderland and the End of the World‘ünü aldım, bunlara ek olarak yine Murakami’nin A Wild Sheep Chase‘ini, Woody Allen’ın üç kitabının (Without Feathers, Getting Even ve Side Effects) toplandığı bir kitabını, Jonathan Ames’in Gece Gibi Geçiyorum‘un Türkçe baskısını, Salinger’ın Franny and Zooey‘inin İngilizce baskısını aldım. Dün Hard-boiled Wonderland’e başladım, hatta başlayışımın anısına Wikipedia’nın Tom Swift başlığına bir giriş bile yaptım bu kitapla ilgili.

Yazar ne yazar ne yazamaz..

Türkiye Bilişim Derneği’nin bilimkurgu hikaye yarışması varmış, birinciye ‘kişisel bilgisayar’, ikinciye avuçiçi bilgisayar, üçüncüye de dijital kamera verilecekmiş. ‘Kişisel bilgisayar’ ne menem bir şeydir, özellikleri nelerdir yazmamışlar gerçi ama koskoca TBD, depodaki 386’yı verecek değildir herhalde! 8) Benim yarışmadan haberimin olması da epey ilginç ve bilişimsel (Bilişim’in Wikipedia tanımı: Bilişim, bilgi ve bilginin otomatik olarak işlenmesiyle ilgilenen bir yapısal bilim dalıdır.) Ek$i Sözlük’te öylesine dolanıyordum ki, sozlukculerin bloglari girişi altında r2’nun blogunun adresine rastladım. ‘Bilimkurgu blogu” olarak tanımlamış, bir bakayım dedim ve yarışmanın ilanı ile karşılaştım. Bu aralar lepitopi ara ara tamir sebebiyle aramızdan ayrıldığından ve evdeki video/televizyon niyetine kullandığımız emektar PIII de Baraka‘daki smooth kaymaları ancak kesik kesik oynatabildiğinden ve paralel kompi ling ling meseleleri için güvenebileceğim bir kompinin de iyi geleceğine istinaden, bir de juri üyelerini şöyle bir google’ladığımda yetkin olduklarını, rasgele seçilmediklerini anladığımdan, bir şansımı deneyeyim deyip, çok sevdiğim “Dünyanın En Güzel Şems’i” hikaye taslağımı, nurtopu gibi hikaye kıvamına getirip birkaç saat önce, son gün yollamayı başardım, haydi hayırlısı! Sonuçlar 1 Kasım’da açıklanıyormuş, bekleyelim görelim… Uğuru bozulmasın diye hikayenin “hikaye olmuş” halini nete sonuçlar açıldıktan sonra koyacağım.

Başka bir şeyler daha yazacaktım ama yine unuttum, en iyisi bu noktada izin istemek.

she says ‘I guess you call this love’;I call it room service

ya da bak şu Haruki Murakami’nin bana ettiklerine!

Pazartesi, çarşamba ve cumalar Nargile Günlerim. Gerçi Murakami’nin Wind-Up Bird Chronicle‘ını dün bitirdim ama bitirene kadar da orada oturup epey bu kitabı okumuşluğum oldu. Hazır yeri gelmişken, bu noktada Bay Murakami’den gıyabında geçen günkü söylediklerim için beni affetmesini rica ederim. Kitap, son yıllarda kafamı şöyle bir tutup da beni bir o duvara bir bu duvara vurdurabilen ender kitaplardan oldu. Okurken zaman zaman “Orhan Pamuk Kara Kitap‘ı demek buradan şıftırtmış” kabilinden arsız düşüncelere kapıldıysam da, kiapların çıkış tarihleri böyle bir ihtimali geçersiz kılıyor. Demek ki yazarlarımıza biraz daha güven duymalıymışız… Hem tarihler buna elverseydi bile sonuçta şu bir odadaki saatler mevhumu var.. Kitabın etkisinin biraz geçmesini bekleyip, Norwegian Wood’u da es geçip Hard Boiled Wonderland and the End of the World‘e -daha kalın diye!- başlama niyetindeyim. Ayrıca Orhan Pamuk’tan da özür mahiyetinde Kara Kitap’ı 10 seneden sonra tekrar okuma kararı almış bulunmaktayım, buraya yazıyorum. 8P

Wind-Up Bird Chronicle’da iki karakter beni benden aldı: (tabii ki) May Kasahara ve beklenmedik şekilde Ushikawa (Noburu Wataya’nın adamı).

Kitap bu nargile günlerimle öyle düzene girmişti ki, bir yandan onu okuyor, bir yandan nargilemi tütürüp kafamı iyice boşaltıyordum. Kitabın okuyanda oluşturduğu kayıtsızlık tarif edilebilir gibi değil. Bir gün, gene kitap üzerinde düşünürken, Dimitri Karamazov olsa herhalde bu duruma Fransızca süslü bir tarifte bulunurdu “Stat de l’oblivion..” gibisinden diye aklımdan geçirdim (me and my train of thoughts!..). Kitapta da şöyle bir sahne var: Bay Okada (Mr. Wind-Up Bird) hiç görmediği biriyle buluşacaktır, muhatabı onu nasıl ayırt edeceğini bilmek ister, diğer insanlardan farklı olduğu yanları nelerdir ve kahramanımızın da aklına Karamazov Kardeşlerin isimlerini ezbere bildiği bilgisi gelir 8)

Bu kitabı iyi ki ama iyi ki bundan 10 yıl önce değil de, şimdi okuyorum. O tek gözün (JPS) bana ettiğinden yeni yeni kurtulmuşken bir de bu çekik göze yakalanmak benim açımdan hiç de hayırlı olmazdı şüphesiz!

Netice: Kitabı bulabilirseniz okuyun, tavsiye ederim. Eğer Kara Kitap’ı sevmişseniz mutlaka okuyun.

10 günden fazla bir zamandır blog yazmamışım ama hep aklımda idiniz sevdiceklerim! Hep şöyle yazayım, böyle yazayım diyor, kafamda kuruyor idim. Hesapta bu yazıda nargileden girip, benzerlerine From Hell ve Once Upon A Time in America‘da rastladığımız afyon odalarına geçiş yapacaktım ama beceremedim. Ayrıca nette bu iki filmden alakalı sahnelerin resmini aradım, From Hell için bulamadıysam da, Once Upon A Time in America’dan bir sahne bulabildim. Bkz. Şekil A:

Sonradan Ekleme: Gidip gelip şu yukarıdaki resme baktıkça, onun afyonhane manzarası olduğundan iyice şüphe ettim. Hal böyle olunca da, üşenmedim, filmlerden bizzat kendim alıntıladım. Bkz. Aşağı.

filmler ve güney kore

Bu haftayı “ve..” haftası ilan ediyorum, bu hafta boyunca başlıklar bu formatta olsun bakalım.

Mustafa ile Bera bizde iken bir ara Musti ile sinema üzerine bir muhabbete dalıp, şimdi nasıl olduğunu hatırlayamadığım bir şekilde Güney Kore filmlerine geçiş yapmıştık. Malumunuz, son 2-3 senedir G. Kore filmleri patlaması yaşıyoruz. Benim Hırçın Sevgilim (Yeopgijeogin geunyeo (2001)) tüm zamanlar listemde ve dolayısıyla kalbimde ilk sıralarda gelir. Keza Oldboy (2003) da güzide filmlerdendir. Bu bağlamda öyle şaheser olmasa da …ing (2003) de hoş bir tat bırakan filmlerimizdendi. Bin Jip (2004)‘i ben beğenmedim ama beğenen de çok oldu. Bu saydığım 4 filmi keçi boynuzu bağlamında ele alırsanız, burada zikrettiğim 4 film dışında kaç adet G. Kore filmi ile haşır neşir olduğumuz konusunda bir fikir sahibi olabilirsiniz 8). Neyse, diyeceğim oydu ki, ben Mustafa’ya ısrarla Benim Hırçın Sevgilim’i methedip, ilk fırsatta seyretmesini salık verirken, o da bana aynı şiddette Il Mare (2000)‘yi öğütlüyordu. Il Mare bende mevcut olmasına karşın, nedense o sıralar seyretmemiş olduğum bir filmdi. Evvelsi akşam Bengü ile seyrettik ve evet, gerçekten hoş bir filmdi ama asıl sürpriz Ji-hyun Jun oldu. Vaktiyle Kore’li bir arkadaşım vardı, filmler konusunda muhabbet ettiğimiz, ona biz “beyaz ırkın” bütün Asyalıları birbirine benzettiğimizi söylediğimde, “Dert etme,” demişti, “biz de sizi birbirinize karıştırıyoruz..”. İşte, Il Mare’yi seyrederken, oradaki kızı Benim Hırçın Sevgilim’deki kıza benzettim, Bengü de, doğal olarak, bunun büyük ihtimalle Asyalı olduğundan kelli oluşundan dem vurduysa da hakikaten de aynı kız olduğunu öğrenip keyiflendim. Güzel kız, Allah için (bkz. resimler). Şimdi de kötü haberler: Oldboy, Benim Hırçın Sevgilim, Il Mare Amerikanca tekrar çekildi / çekiliyor.. Bu noktada kendilerine Jarmusch’un Ghost Dog‘undan, daha doğrusu o filme konuk olarak taa Dead Man‘den kalkıp gelen Nobody’den (Gary Farmer), güvercinlerinin öldürülmesinden hemen sonra çatıda sarf ettiği o güzide özlü sözü alıntılamak boynumun borcu oluyor (Pardon my French):

Stupid fucking white men!.

Yeter mi? Yeter.

Kitaplar ve Nargileler

Jonathan Ames’in Wake Up, Sir!ünü bitirdim. Bu kitaptan yaptığım hayli uzunca alıntılara ise buradan erişebilirsiniz. Özellikle alıntının başındaki kavga sahnesi, Old Boy’daki hastası olduğum kavga sahnesine bile taş çıkartacak doğallıkta. Kitap, I Pass Like Night kadar iyi olmasa da, yeterince iyiydi, The Extra Man‘i de böylelikle okuma listeme almış bulunmaktayım. Bu kitabın ardından, Sezen’in ve Hande’nin önerileri doğrultusunda, Truman Capote’nin Grass Harp‘ını okudum. Kitabı okurken aklıma Harper Lee’nin Bülbülü Öldürmek romanı geldi (sanki başka kitabı var da! Aklıma hangisi gelecekse!). Aslında doğal zira iki yazar da güneyde sanırım aynı bölgede yaşamışlar / yaşıyor. Bu Capote furyasında da ikisinin dost olduklarını öğrendim (ayrıca Harper Lee’yi Catherine Keener‘a oynatmışlar ki, taa 1995’te Living in Oblivion‘ı izlediğimden beridir hastasıyımdır kendisinin..). Grass Harp’da da anlatıcı bir çocuk ve anlatımdaki naiflik gerçekten çok başarılı. Kitaptaki karakterler o kadar iyi işlenmiş ki, bu kitabı sanki bir ön öyküymüşçesine değerlendiriyorsunuz, ya da prequel değil de, şöyle oylumluca bir romanın ardından 10 – 15 sene sonra geliveren bir sequel olarak… Salinger yapar bunu (bkz. Franny ve Zoey’in Franny kısımcığına off of!).

Haruki Murakami / Wind-up Bird Chronicle 1994-95 Grass Harp’ı bitirdikten sonra, fazla vakit kaybetmeden Haruki Murakami’ye başladım. Vaktiyle Owen ve fkk övmüştü Murakami’yi. Norwegian Wood‘u es geçip -ki en çok o kitabı tanındığından belki de ondan başlamalıydım- The Wind-Up Bird Chronicle‘a daldım. Ne yalan söyleyeyim, öyle ahım şahım gelmedi bana pek. Jonathan Ames’in Wake Up, Sir!‘ünün espriden hayli yoksun hali. Yazarın eteğinde bir sürü taş var, ufak tefek hikayeler ve bunları birbiri ardına sıralıyor.

Açıklama mahiyetiyle bir örnek vermek isterdim fakat bundan 3 sene evvel bir örnek verdiğimde başıma şöyle şöyle bir iş gelmişti – tam ben bunları yazarken laboratuvara bir asistan girdi, dediğine göre bölüme yeni atanmış ve bilgisayarına bir bakmamı istiyormuş, “Canınızı fazla sıkmak istemem, bölüme asistan olarak alınmam da hayli olaylı oldu aslına bakarsanız..” dediğinde, kendisinden bu sorunlu kabul merasimini anlatmasını rica ettim. Şöyle dedi: “bla blabla bla…”. Bense o sırada bana vaktiyle Sevgili Bülent Hoca’mın vermiş olduğu bilgisayara Visul Studio.NET yüklemekle meşguldüm. Bülent Hoca’dan 3 sene önce seçmeli olarak Crystal Growth dersi almıştım ve o dersi alırken, hiç unutmuyorum, Yüzüklerin Efendisi’nin film müziklerinin de olduğu bir sunum yapmıştım ve bu sunumda da başıma şöyle bir şey gelmişti..

Yani… 8) JKR bile HP’de bir şeyi kullanmak için şöyle bir bahsettikten sonra en azından bir kitap bekliyor… Bu kitabı okuyup, ardından bir de Norwegian Wood’la kendisine bir şans daha vereceğim ama sonrası kesinlikle sevgili Murakami-San’a kalmış… 8P

Böyle böyle.. Bir de eğer pek işiniz yoksa şuraya bir bakın, ilginç olmuş amcanın kitap ile ilgili söyleyip yaptıkları.. Kitabın kapak resmini ararken buldum (ah biz erkekler ve images.google.com sonuçlarındaki zaaflarımız!)

Hamiş : Mesajı yolladıktan sonra başlığa bakınca nargile meselesini gördüm; yazmayı unutmuşum: Özellikle Jonathan Ames’i Tömbeki’de oturup okuyordum (Tömbeki’de yoğun şekilde okuduğum bir diğer kitap da Homeros’un İlyada’sıdır, yazarken hatırladım). İlkin bir cuma günü gittim, ardından pazartesi günü yine oradaydım, salı günü de kendimi yinegene orada nargile içer halde bulunca bunun da suyunu çıkarmayı başardığımı fark edip, kendimi tebrik ettim ve bir müddet de nargile içmekten men ettim… Şimdi ara ara içiyorum ve bu kaçamaklardan doğal olarak bir guilty pleasure duyuyorum. Cuma günleri büyük ihtimalle beni orada dumanlanırken görebilirsiniz. Evet, bu da nargile kısmıydı, artık gönül rahatlığıyla bu girişi sonlandırabilirim..