Ütopya / Distopya Kuralları:
Yıl: 2005
pas.
paslanmak. bugün sabah ve öğleden sonraki 2. fizik vizelerinde gözetmenlik görevim vardı. sabahki sınavlar temel bilimler dışındaki bölüm öğrencilerine yönelik olduklarından daha kolay oluyorlar. neyse, sınav bitti, birkaç öğrenci yanıma geldiler şüpheye düştükleri bir soru hakkında yardım istediler. VE BEN O SORUYU YANLIŞ YAPTIM! onlar çözümün böyle olmaması konusunda ısrar edince benim sunduğum çözüm mantıksız geldi ve onlara da büyük bir ihtimalle kendi çözümlerinin -ve tabii ki sonuçlarının- benimkinden doğru olduğunu söyledim. sonrasında soruyu çözdüm (bu sefer “doğru” şekilde) ama moralim bozulmuştu. Sonuç: Doktorada son sınıf öğrencisi olan Emre Sururi, Fizik I sorularını çözmekten acizdir. Off off da poff poff.. 8(
zeynep
sabah gazeteyi karıştırırken, akşam televizyonda “men of honor“ı vereceklerini gördüm. öyle ahım şahım bir film değildi lakin, bu filmi alex, betül ve zeynep ile seyretmiştik, o günler aklıma geldi (5 sene olmuş).
arkadaşlarımı uzun uzun anlattığım sayfalar yazmak ne zamandır aklımda ama bir türlü başlayamadım, ama çok ama çok sevdiğim zeynep’i böyle bir vesileyle anmasam olmaz.
zeynep’le de, pek çok arkadaşımla tanıştığım yoldan, yani HiTNet sayesinde tanışmıştım. Ne yalan söyleyeyim, başta biraz snob gelmişti ama feci şekilde etkileyici yazılar yazıyordu. Mesela:
| the saddest poem of all
Mayfest. Saçlarım ne kadar da yaşlanmış. Aklımı en son bir cuma gecesi kaybettim, sinema çıkışında. Sağlıklı yaşam için televizyon karşısında bisiklete biniyor, yemek yerine kepekli şeyler yiyor, kitapla gözü arasında 14 cm bırakarak okuyordu. Her steril insan gibi ajanda taşıyordu. Ders aralarında test çözer diye dalga geçtik, Boğaziçi’ni kazandı. Adı Nil’di. Ondokuz yaşındaydı. Batman’lıydı. O, ölene kadar, “Müdür bıyıklarına kızmıyor mu?” dediğimiz, kocaman suratlı, hırslı bir yabancıydı. Ankara’da, Bahçelievler’de bir Düveroğlu vardır. Salaş, pis bir kebapçı. İki yıl önceydi, yine Ramazan’da, üstelik de iftar vakti oraya gitmiştik. Herkes ellerinde kaşık, mercimek çorbasına bakıyordu ki telefonum çaldı. Nil öldü. Yemek bitti. “Hem de nasıl bir kandı. “Saçmalama” dedikçe içime kapanıyorum. Uzaklaşmak istiyorum. 7’de Kopenhag’da, iki saat sonra Stockholm’dayım. Birger Jarlsgatan üzerindeki Scandic Hotel Anglais’e yerleşiyorum. Elime şehir haritasını alıp Gustav Adolf’s meydanına doğru yürüyorum. Burada istediğim kadar saçmalayabileceğimi biliyorum. Aslında Stockholm kaçmak için yanlış seçim. Langholmen. Tutuklular adası. Dört tarafı yeşilliklerle kaplı, kaçmak imkansız. Ben de bir bara girip bir schnaps söylüyorum. Barmen, “Emin misiniz?” diyor. Benimle dalga mı geçiyor? Sandığından daha inatçıyım. Gamla Stan’daki bir dükkanda Led Zeppelin tabları buluyorum 250 Krona, hemen alıyorum. Dönüşte kayboluyorum. Harita’da 25 numaralı yeri arıyorum. Ahlens mağazasının önünden geçerken indirim olduğunu görünce içeri girip güneş gözlüğü alıyorum. Bir Fabergé sergisi var, meşhur mücevherci. Rembrandt, Rubens, Goya. İçimde bir sıkıntı var. National Museum’un tuvaletini girip on-onbeş dakika ağlıyorum. Renoir, Degas, Gaugin. Dönüp bir on dakika daha ağlıyorum. Öyle minör olduğunu düşündüğüm sorunlar yaşıyorum. hidden meaning |
Ankara’daki ilk senemde tanıştık, ama aramızdaki buzların kırılması bengü, alex, betül ve onunla gittiğimiz Crouching Tiger, Hidden Dragon filminden sonra oldu. Hatta hatırlıyorum, sinemadan sonra Anki’ye gidip bir şeyler yemiştik, Zeynep’in üzerinde beyaz, çiçekli bir hırka vardı. “Böyle bir hırka giyen biri kötü olamaz” diye düşünmüştüm… O sıralar Öveçler 2. Caddede kalıyordum, evlendikten sonra Zeynep’in bir sokak yanına, Büklüm’e taşındım ama daha az görüşebildik vakit yokluğundan diyeyim. Sonrasında zaten o da Betül’le birlikte İstanbul’a taşındı, Ankara’ya çeviri işleri için geldiğinde buluşabildik..
Onur’la evlendiler, nikahlarına çok istememe rağmen gidemedim, kısmet olmadı. O zamandan beri de yüz yüze görüşemedik, çok özlediğimi işte bir kez daha, sabah gazeteyi okurken fark ettim.
Eğer bir gün Eda’bi Mektuplar’ı hazırlayıp yayınlatabilirsem, bana sözü var, kapak olarak resmini kullanacağım. İnsanın tanıdığı, sevdiği birini anlatması neden bu kadar zor ve kısır oluyormuş!
richard smalley (r.i.p.)
Geçen gün, fullerene’lerin babası, 1996 Nobel Kimya ödülü sahibi Richard Smalley’nin öldüğünü öğrendim (1943 – 28 Eylül 2005). Komik, kafa bir adama benziyordu, fullerene’lere olduklarından fazla ilgi gösterilmesine (nanorobotlar dünyayı ele geçirebilir mi? 8) karşıydı. En çok takdirimi, buluşlarına kendi isimlerini değil, bir fizikçinin ismini bile değil de, seneler evvel benzeri kafes yapıları hayata geçiren mimar Richard Buckminster Fuller’in adını vermeleriyle toplamışlardı. Toprağı bol olsun…
Bu arada, evvelsi gün, sonunda makaleyi her şeyiyle bitirip, editöre gönderdik (journal of nanoscience and nanotechnology), hayırlısı olsun. Artık önümde optimizasyon ve üretim kodlarını yazmak kaldı, bir an önce o işi de bitirebilirsem ne mutlu bana. Geçen haftaki yeterlilik sınavı sonuçları açıklandı: Barış ile Sezen geçmişler ama sınava giren 15 kişiden 5’i kalmış ne yazık ki.
Dün, rektörlüğün gönderdiği maillerin birinde Matsumae bursundan bahsediliyordu. Her yıl seçilen 20 kişi Japonya’ya gönderiliyor ve 3 ile 6 ay arasında bir süre için ayda 200.000 Yen yardım yapılıyor oradaki çalışmaları için. Biraz araştırdıktan sonra bana uygun bir yer olarak Waseda Üniversitesi’ni buldum, oradaki bir profesör grafit tabakalardaki beşgen ve yedigen bozulmaların etkilerini araştırıyormuş. Deneysel ama olsun, konu yine carbon nanotüpler. Burs için başvurmayı düşünüyorum. İşler yolunda giderse, bursun süresi bittikten sonra da Waseda’ya -ya da Japonya’da başka bir yere- gitmeye devam ederim.. böyle bir şeyler işte
filmler..
geçen hafta seyrettiğimiz filmler arasında iki tanesi kayda değerdi: Twelve Monkeys ile I am Sam. Bunları söyledikten sonra, bu noktada bir spoiler uyarısı yapmak isterim:
| İlerleyen satırlarda Twelve Monkeys, I am Sam ve Saving Private Ryan filmleri hakkında ufak spoiler’lar bulunmaktadır, sonradan söylemedi demeyin! |
eveet, uyarımızı da yaptıktan sonra gönül rahatlığı ile mesaja devam edebiliriz..
Twelve Monkeys’i bu, ikinci izleyişim oldu. İlk izleyişte fark etmediğim bir sürü detayı fark edince, bu ikinci izleyiş de keyifliydi. Film, aklıma Saving Private Ryan’ı getirdi zira, iki filmde de bir şaşırtmaca taktiği var: 12 monkeys’de filmin başından epey sonuna kadar bize söylenen şey şu: salgını 12 monkeys örgütü yaptı (“we did it!”) halbuki, hızla son on dakikaya girildiğinde kazın ayağının hiç de öyle olmadığı gözümüze sokuluyor, biz de dumur olmuş bir şekilde, ağzımızda olta ile çırpınıyoruz. Saving Private Ryan’da ise çok daha pis bir şaşırtmacaya maruz bırakılıyoruz: işte, filmin başında yaşlıca bir adam torun-torba mezarlığı ziyaret etmektedir, sonra an gelir dayanamaz, biraz sendeler, etrafındakiler koluna girer, amca kameraya bakar, gözler sabit kalır, yüz tom hanks’in yüzüne dönüşür. biz de kek gibi atlarız, bu amca tom hanks’miş diye.. ahh ahh! Twelve Monkeys’in gazıyla daha önce birkaç kere izlemeyi deneyip her seferinde yarıda bıraktığım La Jetée’yi de tamamlayabildim. oradaki kız da etkileyici idi, güzel idi, fransız idi 8). Twelve Monkeys’de sonda girdikleri sinemadaki hitchcock’lar arasında Jetée’dekine benzer bir sahne geçiyor – şu ağacın üzerindeki timeline meselesi..
gelelim I am Sam’e (ya da şahan’ın masal saati formatında söylersek: “evveeet çocuhlarrr.. sıradaki filmimiz ben semim, ben semsem sem kimsin..). filmi seyretmeye DVD’lerin birine (Calendar Girls‘dü sanırım) koydukları fragmanını izlediğimizde karar vermiştik. Film güzeldi, Beatles bağlantıları da çok güzeldi, filmden sonra canım fena halde beatles çekti de, dinledim uzunca bir zamandan sonra. hatta ‘with a little help from my friends’i dinlemek istedim de, hiçbir cd’de bulamayınca, sgt. pepper’s lonely hearts club kasedimi aradım, onu da bulamayınca, yıllar yıllar evvel bengü’ye hazırladığım bir karışık beatles kasedi imdada yetişti. bir de filmin sonundaki evlatlık edinen annenin repliği çok tanıdık gelince, kramer vs. kramer‘e gittim hemen, o filmi de en son izleyeli herhalde bir 10 sene olmuştur. o filmin de son 20 dakikasını izledim, çok çok iyi oyunculuk….
Gelelim şimdiye: odamda oturuyorum, dışarıda epey yoğun bir şekilde kar yağıyor – sezonun ilk karı. Barış’la Sezen’in (ve 15 arkadaşın daha) yeterlilik sınavı var. Barış ilk sınav olan quantum’dan çıktı, Sezen’i bekliyoruz.. bunları yazarken Sezen de geldi, ikisinin de sınavı çok iyi geçmiş.
Şimdi yemek zamanı – yemekten sonra sırada istatistik var